Van atheïst naar kind van God

Ik ben niet gelovig opgevoed, sterker nog, bij ons thuis staat DoorBrekers bekend als iets voor ‘aparte’ mensen. Zelf heb ik van ‘apart’ ‘dom’ gemaakt. Dat is dan ook het eerste wat ik op mijn eerste Alpha-avond zei: ‘’Geloof is toch voor domme mensen?’’ Ik had immers mezelf beloofd eerlijk te zijn op de Alpha-avonden om het echt een kans te geven. En eerlijk, ja dat was ik. Maar toen ze lachten en namen begonnen te noemen van allerlei ‘slimme’ mensen (filosofen, wetenschappers), stond ik met mijn mond vol tanden. Is dit dan toch iets voor mij? Is dit dan die leegte die ik altijd al heb willen vullen?

Dat ik Alpha ging doen was sowieso een hele grote stap. Maar ik had een belofte afgelegd met mijn vriend (die overigens de reden was dat ik mijn geloofsreis begon), dat ik een paar avonden zou proberen, en was het niks voor mij, dan zou ik stoppen en zouden we niet meer over het geloof praten. En wat vond ik de eerste avond verschrikkelijk en ongemakkelijk. Maar 3 sessies werden er 4 en 4 werden er 5, totdat ik tegen een blokkade aanliep.

De 6e Alpha-avond vond ik alles onzin. Jezus bestaat niet, God is een spookje. Hoe kun je hierin geloven? Ja, geloof is echt voor domme mensen. Maar de volgende avond ben ik weer gegaan na een pittig gesprek met mijn vriend. Hij zei: ‘’Lieke, als ik jou steeds weer vertel dat God van je houdt, dan komt er een glimlach op je gezicht.’’ ‘’Oh.’’ Dus ja, toch maar weer gaan die week daarna. Die liefde wilde ik immers wel voelen. Ik legde mijn struggles uit aan de groep en ze begrepen me. Dat voelde zo fijn, ik werd niet veroordeeld,
ik werd niet raar aangekeken. Dus ik heb het volgehouden om elke avond naar Alpha te komen tot het weekend. En dat weekend was het doorslagpunt.

Ik voelde die zondag een soort rust en vreugde over me heen die ik nog nooit gekend had. Dat was natuurlijk God die door mij heen werkte. Alleen ontkende ik dat nog. Totdat de dinsdag daarna ik een vriend van mij tegenkwam op het station. Het ging ongeveer zo:

Vriend: ‘’Hey, jij hebt toch die Alpha-cursus gedaan?’’
Ik: ‘’Ja, dat klopt, ik heb net dat laatste weekend gehad.’’
Vriend: ‘’En, geloof je nu in God?’’
Ik: ‘’Nee.’’

En toen ging ik nadenken, waarom geloof ik niet in God? En toen besefte ik: ik geloof wél, maar ik durf het niet te zeggen, omdat ik me schaam. En toen dacht ik: ‘’Boeie wat mensen van mij vinden (of wat ik vind van mezelf), ik geloof!’’ En dat was zo’n grote stap. Je moet namelijk begrijpen dat ik zwaar atheïstisch was. Ik geloofde echt helemaal niks van het ‘sprookje’. Maar het is belangrijk om je dus niet te schamen tegenover anderen, maar ook niet tegenover jezelf. Verandering is goed en mag. Je bent niet dom of makkelijk overhaalbaar. Nee, het is niet voor niets dat miljoenen mensen dit geloven.

Lieke van Maarseveen (gedoopt in juni 2025)